فیلم‌هایی که تولید انبوه آنها در دوره مدیریت قبلی سینما شدت گرفت و در یکی دو سال اخیر به دلیل دلزده‌شدن مخاطب از میزان سخافت و پیش پا افتادگی این نوع فیلم‌ها، مسئله‌اش کم‌رونق شد ولی هنوز هم نشانه‌هایی از حضور این نوع فیلم‌ها مشاهده می‌شود و آخرین نمونه‌اش «پیتزا مخلوط» است که هم‌اکنون برپرده سینماهاست.
چندی پیش وقتی محمد درمنش، کارگردان «آژانس ازدواج» فیلمش را کمدی آبرومندی دانست، استدلالش برای مبتذل نبودن فیلم، استفاده نکردن از الفاظ رکیک بود. درمنش گفت کمدی آبرومندی ساخته چون خانواده‌ها می‌توانند با خیال راحت به تماشایش بنشینند بی‌آنکه نگران شوخی زشت و خارج از نزاکتی در آن باشند.
بعد از این اظهارنظر، عده‌ای با اشاره به انبوه نشانه‌های سطحی کمدی عامه‌پسند در آژانس ازدواج و پیش‌پاافتادگی ساختاری و مضمونی این فیلم، به این نکته پرداختند که سطح توقع از کمدی در سینمای ایران چقدر پایین آمده که صرف استفاده‌نکردن از برخی عناصر سخیف، می‌تواند به منزله خوش‌ساختی و رعایت استانداردها باشد.
اما حالا که پیتزا مخلوط روی پرده آمده می‌توان به این نکته پی برد که آژانس ازدواج در نوع خود کمدی محترمی بوده است! میزان ابتذال جاری در پیتزا مخلوط در نوع خود جالب توجه و در عین حال حیرت‌آور است. تعریف فیلمساز از کمدی، به تصویرکشیدن هر نوع شوخی سخیف تصویری و کلامی بوده؛ شوخی‌هایی آنقدر سخیف که بسیاری از آنها را برای رعایت اخلاق نمی‌توان بر کاغذ آورد.
جالب اینکه پیتزا مخلوط مدتی در توقیف به سر برده و با جرح و تعدیل‌هایی موفق به دریافت پروانه نمایش شده و تازه نسخه‌ای که الان روی پرده سینماهاست با حذف صحنه‌هایی مجوز اکران گرفته است.
فیلمی که در آن بازیگران با خارج‌کردن اصواتی ناموزون از گلویشان قصد دارند مخاطب را بخندانند و این فرایند در نهایت به بالا آوردن یکی از بازیگران در مقابل دوربین ختم می‌شود. فیلمی که در آن الفاظی بر زبان آورده می‌شود که قطعا هر سرپرست خانواده‌ای را شرمنده زن و بچه‌اش در سالن سینما می‌کند، اگر گفته می‌شد که کمدی‌های مبتذل پیشین پدیده‌ای متعلق به مدیران قبلی بوده است در این مورد خاص البته باید گفت که تمام مراحل تولید در دوران مدیریت فعلی سینما رخ داده است.
فیلمی که بی‌هیچ تعارفی ابتذال را به تماشاگرش هدیه می‌دهد و در سکانس عروسی فیلم کاملا پیداست که فیلمساز دست علی صادقی را باز گذاشته که هر آنچه در چنته دارد برای خنداندن تماشاگر رو کند. کاش اعضای محترم شورای صدور پروانه نمایش توضیح دهند چگونه و براساس چه مبنایی به چنین فیلمی اجازه اکران داده‌اند؟ آیا واقعا متوجه برخی از معانی آشکارا مستهجن برخی دیالوگ‌های فیلم نشده‌اند؟! سختگیری‌هایی که گاهی اوقات درباره آثار جدی و ارزشمند سینمای ایران صورت می‌گیرد، چگونه جای خود را به چنین سهل‌گیری سؤال‌برانگیزی داده است؟
آیا کمدی سخیف ساختن و به جایی برنخوردن، رسم رمز عبور از ممیزی است؟ کاش مدیرکل محترم اداره نظارت و ارزشیابی و همکارانش در شورای صدور پروانه نمایش پاسخ‌هایی قانع‌کننده به این سؤالات بدهند.
